به نظر نمی‌رسد کهن‌ترین سفال‌های موجود در فرهنگ‌های سراسر جهان شامل ظروف تخت بوده و روی گلدان‌ها و کوزه‌ها برای نگهداری و پخت و پز متمرکز شده‌اند. چوب در بیشتر مکان‌ها به خوبی زنده نمی‌ماند، و اگرچه باستان‌شناسی بشقاب‌ها و ظروف چوبی کمی از دوران ماقبل تاریخ پیدا کرده است، اما ممکن است زمانی که ابزاری برای مد کردن آن‌ها در دسترس بود، رایج بوده باشند.
نخبگان باستانی در بیشتر فرهنگ ها ظروف تخت را از فلزات گرانبها (“صفحه”) در سفره ترجیح می دادند. چین و ژاپن دو استثنای اصلی بودند که از ظروف لاکی و بعداً از سفال های ظریف، به ویژه سرویس پذیرایی چینی استفاده کردند. در چین کاسه ها همیشه به بشقاب ها ترجیح داده شده اند. در اروپا اسپند اغلب توسط افراد کم برخوردار و در نهایت فقرا و نقره یا طلا توسط ثروتمندان استفاده می شد. ملاحظات مذهبی در انتخاب مواد تأثیرگذار بود. محمد علیه استفاده از طلا در سفره ها، مانند نخبگان معاصر ایران و امپراتوری بیزانس، مخالفت کرد و این امر به شدت رشد سفالگری اسلامی را تشویق کرد. از سوی دیگر، هندوها از خوردن سفال اجتناب می کردند.
در اروپا، نخبگان از یونانیان و رومیان باستان تا قرن هجدهم از فلز، معمولاً نقره برای ثروتمندان و اسپند برای طبقات متوسط، غذا می‌خوردند. سنگر یک تکه مسطح بزرگ از نان یا چوب بود. در قرون وسطی این یک روش معمول برای سرو غذا بود، نان نیز خورده می شد. حتی در غذاخوری های نخبه تا دهه 1650 به طور کامل در فرانسه جایگزین نشد، اگرچه در ایتالیا از مایولیکا از قرن 15 استفاده می شد. سفارشات برای خدمات بزرگ باقی می مانند. در جشن عروسی خانواده استه در فرارا در سال 1565، از 12000 بشقاب رنگ آمیزی شده با بازوهای استه استفاده شد، اگرچه “میز بالا” احتمالاً فلز گرانبها را می خورد.
داشتن ظروف سفره تا حد زیادی توسط ثروت فردی تعیین شده است. هر چه ابزار بیشتر باشد، کیفیت ظروف موجود در آن بالاتر و تعداد قطعات آن بیشتر می‌شود.
- منابع:
